Assassin's Creed Mirage incelemesi

Kararımız

Assassin's Creed Mirage, umduğum gibi zafere muzaffer bir dönüş değil, ama iyi bir ilk hamle.

Game Geek HUB arkanı kolluyorDeneyimli ekibimiz, sizin için en önemli olan şeyin özüne inmek amacıyla her incelemeye saatler ayırır. Oyunları ve donanımı nasıl değerlendirdiğimiz hakkında daha fazla bilgi edinin.

Nedir? Assassin's Creed'in gizli günlerine bir geri dönüş.
Yayın tarihi 5 Ekim 2023
Ödemeyi bekliyoruz 50$/35£
Geliştirici Ubisoft Bordo
Yayımcı Ubisoft
İncelendiği tarih GeForce RTX 2080 SUPER, i9-9900KS, 32 GB RAM
Buhar Güverte Desteklenmiyor
Bağlantı Resmi site

Büyük bütçeli bir video oyununun tamamen benim isteklerim doğrultusunda yapılmış gibi görünmesi pek sık görülen bir durum değil ama yine de Assassin's Creed Mirage var. Bir zamanlar Assassin's Creed için bir genişletme olması planlanan şey: Valhalla, görev günlükleri ve donanım puanları yerine şık öldürmelere, hareket özgürlüğüne ve gizliliğe değer veren serinin en iyisine tek başına bir geri dönüş haline geldi. Ruhsal olarak bu tam bir hedef tahtasıdır.

Bu, Ubisoft'un 15 yıllık AC'de yaptığı en saf gizlilik oyunudur; çatılar, ziplinelar ve kabarık saman arabalarıyla dolu, şimdiye kadar bir video oyununda gerçekleştirilmiş en güzel şehirlerden birinde. Bir çıkıntının üzerine tüneyip koruma rotalarını incelerken, zihinsel olarak saklanma yerlerini not ederken veya riskli bir tırmanış planlarken, Mirage, Ubi'nin oyunun zirvesinde olduğunu hissediyor. Öyleyse, akıcı gizli sanal alanın, son altı yıllık AC RPG'lerinden miras aldığı tüm kötü şeylerin (spam içerikli dövüş, değişken karakter hareketi ve hiçbir zaman istenildiği gibi akmayan parkur) sürüklenmesi utanç verici.

Klasik Assassin's Creed'in geri dönmesini o kadar çok istiyorum ki olabileceğini düşündüğüm gibi ancak 20 saatlik dozun tamamıyla Mirage daha çok bir basamak taşı gibidir.

(İmaj kredisi: Ubisoft)

Temiz öldürme

Mirage, 2017'de kurulan ve Mirage'a kadar yalnızca daha büyük AC oyunlarına yardımcı olan ve Valhalla DLC'sini yapan genç bir stüdyo olan Ubisoft Bordeaux için ilginç bir ilk öncü proje olmuş olmalı. Oyundan oyuna bu kadar değişen bir seride 'klasik'in tam olarak ne anlama geldiğini çözmeye çalışırken aklım karışıyor. Bazıları için klasik AC, gizliliğin her zaman son derece isteğe bağlı olduğu ve 15 korumayı zincirleme öldürmenin kolay ve eğlenceli olduğu Ezio dönemi anlamına geliyor. Diğerlerine göre klasik AC, bir korsan gemisine kaptanlık etmek, vitrinler satın almak veya kardeşliğe suikastçı toplamaktır.

Her görev, birden fazla rota ve muhafızın bulunduğu küçük bir sanal alandır; bunlar ortadan kaldırılabilir, atlanabilir veya iyi düşünülmüş bir gizlice sızma ile kolayca önlenebilir.

Bordeaux, kuzey yıldızı olarak 2007'de benzersiz olan ancak basit gizlilik ve tekrarlanan görevlere sahip, çığır açan bir oyun olan ilk Assassin's Creed'i seçti. Mirage, 9. yüzyılda Kadim Tarikatı'nı (Tapınakçıların Haçlı Seferleri öncesi adı) avlayarak rütbelerini kazanan Valhalla'nın ana karakteri Basim İbn İshak'ın köken hikayesini anlatmak için Altaïr'in zamanından birkaç yüz yıl öncesine geri sarıyor. Bağdat.

Mirage'ın dehası, Ubi Montreal'in orijinal sosyal gizlilik vizyonunu, iyi bir gizlilik seviyesinin ne olduğuna dair modern bir yorumla birleştirme şeklidir: her görev, seçilebilen, atlanabilen veya basitçe kaçınılabilen birden fazla rota ve muhafız içeren küçük bir sanal alandır. iyi düşünülmüş bir gizlice kaçışla. Basim'in gökyüzünden kısıtlı alanları keşfetmesine olanak tanıyan bir kartalın ek bonusu ile bir AC oyununda sinsi olmak hiç bu kadar eğlenceli olmamıştı.

Mirage'ın alet çantasının sadece insanları öldürmenin farklı yollarından oluşan bir atlıkarınca olmaması da yardımcı oluyor; Basim, siz veya onlar için uyku okları, ölümcül olmayan tuzaklar, ses çıkaranlar, sis bombaları ve birkaç fırlatma bıçağı taşıyor. Öldürme zamanı geldiğinde, Basim gizli kılıcının konuşmasına izin veriyor; bunun, serinin genellikle 'karşılaştığınız her gardiyanı vur' anlamına gelen eski gizlilik fikrini gizlice aşmayı cesaretlendiren canlandırıcı bir sınırlama olduğunu buldum. onlar seni görmeden önce bir silah ya da tatar yayı.'

(İmaj kredisi: Ubisoft)

Mirage'ın modern cihazlarının büyük bir hayranıyım. Her biri farklı bir amaca hizmet ediyor ve gizli anlarda işe yarayabilir, ancak özellikle uyku dartlarını seviyorum. Bir gardiyanı snoozeville'e göndermek, kafasına bıçak saplamaktan çok daha iyidir çünkü bir ceset bulan gardiyan yüksek alarma geçer, uyuyan bir gardiyan ise uyanır ve normal yoluna geri döner.

'Yüksek alarm', yapay zekanın sizi öncekinden biraz daha sıkı arıyormuş gibi yaptığı gizlilik oyunlarındaki dikkatsizlik için genellikle pek de ağır olmayan bir cezadır, ancak Mirage'ın muhafızları işleri gerçekten bir adım öteye taşıyor. Uyarıya maruz kalan muhafızlar öngörülemeyen rotalarda yürür, genellikle görmezden geldikleri saklanma noktalarını kontrol eder ve hatta yukarıya nasıl bakacaklarını öğrenirler.

Mirage'ın en büyük hikaye suikastları için Bordeaux, Hitman'in 'görev hikayelerine' benzer, temiz, sinematik öldürmeler için bir avuç farklı rampa sunan 'kara kutu' görevleriyle ekstra yol kat ediyor. Bu görevler oyunun geri kalanından çok daha büyük yerlerde bulunuyor ve genellikle Basim'in hedefle sosyal mühendislik yapması veya birkaç durumda kılık değiştirmesi gerekiyor. Bazen bu anlar benim için biraz fazla uğraştırıcıydı ama getirileri harika. Kara kutular o kadar büyük ve karmaşık değil ki onları tekrar oynatma isteği duydum, ancak ikinci bir oyuna başlarsam ne kadar farklı şekilde oynanabileceklerini merak ediyorum.

Mirage, serinin sosyal gizlilik tekliflerini de akıllıca yöntemlerle yeniden tasarlıyor: çoğu bileşiğe isteğe bağlı olarak bir cariye kalabalığına veya kişisel bir tüccar eskortuna karışarak sızılabilir. Ağır şekilde korunan bir ön kapı, paralı askerler kiralanarak veya yakındaki bir müzisyene yazı tura atılarak açılabilir. Eski oyunlarda, sosyal çözümler sadece bir miktar oyun içi para birimine mal olur, ancak Mirage'da hizmetleri, yalnızca ilgili grup (tüccarlar, akademisyenler, paralı askerler) için yan sözleşmeleri tamamlayarak veya yankesicilik yoluyla kazanılabilen benzersiz paralara mal olur. eğer şanslıysan.

Bu serinin 15 yılı boyunca, Mirage'da kendimi bir gladyatör değil, gerçek bir suikastçı gibi hissediyorum.

(İmaj kredisi: Ubisoft)

Şunu bir bıçakla

Bu hiçbir yerde gizliliğin sonunda bozulduğu kadar geçerli olamaz. Mirage'ın dövüşü, serinin klasik kılıç dövüşünün tuhaf bir yeniden inşasıdır - Basim'in başarılı bir savuşturmanın ardından korumaları anında bitirmesine olanak tanıyan bir karşı öldürme ile tamamlanmıştır - Valhalla'nın duygusal grup dövüşleriyle aynı temel hissi taşır. İşlevsel ama aynı zamanda çok çirkin. Düşmanlar şiddetli darbelere tepki vermekte başarısız oluyor, animasyonlar birbirleri arasında garip bir şekilde iptal oluyor ve karakterler saldırdıklarında aptalca görünen bir parıltıya sahip oluyor. Bunların hepsi 2017 yılında Origins'le başlayan tasarım kararları ve bunun modern Assassin's Creed'in en kötü yanı olduğunu düşünmeye devam ediyorum. Bunun yerine Brotherhood'un harika görünen ama temelde kendi kendine oynanan basitleştirilmiş zincirleme cinayetini tercih ederdim.

Savaşın berbat olması beklediğiniz kadar önemli değil çünkü onu kullanmaya çok az zaman harcadım. Basim bir cam toptur ve birkaç vuruşta yere iner, bu yüzden genellikle yükleme ekranının tavsiyesine uyar ve üçten fazla koruma etrafımı sararsa kaçardım ya da beni öldürmelerine izin verir ve cömert bir kontrol noktasından işi bitirmelerine izin verirdim. . Karşı öldürme, dövüşlerimin çoğunun kısa olmasına yardımcı oldu ve izole bir odada birkaç gardiyanla gizliliği bozmanın, diğer yerlerdeki kimliğimi ortaya çıkarmayacağını takdir ediyorum (bu, beni eski günlerde duvara doğru sürüklerdi).

(İmaj kredisi: Ubisoft)

Parkour da Valhalla motorundan benzer şekilde garip bir geçiş yaşadı. Artık Zelda'yı herhangi bir düz yüzeyde yukarı çıkaramayacak olmanız harika ve Bordeaux, Mirage'ın eski oyunlar gibi görünmesine yardımcı olacak bazı güzel yeni parkur animasyonları yakaladı. Ama aslında öyle değil hissetmek eski oyunlar gibi.

Basim, gitmesini istediğiniz yere atlamak yerine sık sık bir uçurumun kenarında kekeliyor ve hızlı bir şekilde doğal olmayan yüksek duvarlara atlıyor, ancak çoğu zaman nereye tırmandığınızı düşünme ihtiyacını ortadan kaldırıyor. Bazı binalar, Basim atlıyormuş gibi görünse bile aralarından atlayamayacağı kadar aralıklı, bu da çok fazla güllenin yere düşmesine neden oluyor. Eski güzel günlerdeki kadar kontrole sahip değilsiniz; duvar koşularından yan sıçramalar artık ortadan kalktı ve Bordeaux, oyunculara otomatik serbest koşuda çok ihtiyaç duyulan girdiyi sağlayan Unity'nin akıllı 'parkur aşağı' düğmesini geri getirmemeye karar verdi.

Mirage'da bir 'aşağı in' düğmesi var, ancak bu yalnızca tamamen hareketsiz durduğunuzda ve bir çıkıntıya asılmak istediğinizde işe yarar. Aynı zamanda gizli modla aynı düğmeyi paylaşıyor, bu da sürekli kasıtsız çömelmelere ve monitörüme birkaç kötü söz söylenmesine neden oluyor.

(İmaj kredisi: Ubisoft)

Yuvarlak şehir

Hiç tasvir ettiği yere bu kadar açıkça aşık olan büyük bütçeli bir açık dünya oyunu oynamamıştım.

Mirage'ın parkurunun kurtarıcı zarafeti Bağdat'tır; burası o kadar muhteşem ve canlı ki, sokaklara düşmeyi hiç umursamadım. Bina cepheleri cömertçe çiçeklerle süslenmiş, siz silah yükseltmeleri ve kıyafetler için alışveriş yaparken vatandaşlar tüm konuşmaları sürdürüyor (çoğunlukla Arapça, İngilizce oynarken bile) ve pazarlar, sıkıcı ofisime kıskançlıkla çeki düzen vermek istediğim gülünç derecede güzel kilimlerle kaplı. .

Daha önce tasvir ettiği yere bu kadar açıkça aşık olan büyük bütçeli bir açık dünya oyunu oynamamıştım ve Mirage'ın bu sevgiyi gösteren en büyük eseri 'Bağdat Tarihi' kodeksi: bölgenin tarihini kapsayan düzinelerce toplanabilir tarih parçasından oluşan bir ansiklopedi ekonomi, hükümetler ve kültürel katkılar. Kodeks şaşırtıcı derecede ayrıntılıdır ve en iyi dokunuş, o zamanın gerçek eserlerinin (çanak çömlek, teraziler, çarşaflar, sanat eserleri) ekli fotoğraflarıdır; hatta bunları kendiniz görebileceğiniz müzeyi de not eder.

Muhafazakar bir şekilde, oyun zamanımın dörtte birini bulabildiğim her kodeks girişini arayarak ve yutarak geçirdim. Tarih dersinde rutin olarak uykuyla mücadele etmek zorunda kalan birinden gelen, Bordeaux için etkileyici bir başarı. Mirage oynayıp pazar tezgahlarını ziyaret etmenin ve satıcıların müşterileri kandırmak için terazilerini tartmadıklarından emin olmanın eskiden nasıl bir iş olduğunu düşünerek buraya gelmeyi beklemiyordum.

(İmaj kredisi: Ubisoft)

Dürüst olmak gerekirse, Mirage'ın orijinal hikayesine de geçtiği dönem kadar ilgi göstermesini isterdim. Açılış saatleri Basim'i tanıtmak ve rüyalarına musallat olan ürpertici cin (ve belki de Animus) hakkındaki merkezi gizemi oluşturmak konusunda iyi bir iş çıkarıyor, ancak Bağdat'ta serbest bırakıldığında bu konu hızla bir kenara bırakılır. Mirage'ın hikayesinin özü, avladığınız her bir Düzen üyesine yönelik bir avuç birbiriyle bağlantısız soruşturmadır. Mirage'ın zar zor orada olan olay örgüsünü sonuna kadar umursamamakta iyiydim; bu kısa, önemsiz ve Valhalla'yı bitirmediyseniz çok kafa karıştırıcıydı.

Bu oyunun hikayesinin başka türlü ilgisiz bir oyunla bu kadar yakından bağlantılı olması garip. Basim'in amacının ne olduğunu anlamak için esasen Valhalla oynamanız (ya da bir açıklayıcıyı izlemeniz) gerekiyor; başka bir deyişle, kendi başına bir şey olmak yerine bir genişleme gibi oynuyor. Assassin's Creed kötü sonlarıyla ünlüdür ama bu da öyle.

en iyi kablosuz oyun kulaklığı 2023

Zaman kaybı yok

Söz verildiği gibi, Mirage'ın oynanışı yaklaşık 20-25 saat içinde gerçekleşecek. 25 saatlik bir oyunun ne zaman uzun sayıldığını net bir şekilde hatırlasam bile Mirage'ın biraz kısa olduğunu düşünmeden edemiyorum. Hiç şüphe yok ki, Skyrim ve The Witcher 3'ün 100 saatlik zirvelerini takip eden on yıl boyunca açık dünya oyunları beynimi yeniden yapılandırdı, ancak aynı zamanda Mirage'ın haritasının boyutuna göre biraz seyrek olduğu da doğru: eğer bir hikayenin peşinde değilseniz görev veya sözleşme (bunlar sadece kısa hikaye görevleridir), açık sandıklar, kodeks girişlerinin kilidini açmak ve yankesici koleksiyon parçaları dışında aralarında yapılacak pek bir şey yoktur.

(İmaj kredisi: Ubisoft)

Ubi'nin Mirage'ı neden 50 $ olarak fiyatlandırmaya karar vermesi çok daha mantıklı geliyor. Bunun odaklanmış bir macera olmasını seviyorum ve açık dünya şişkinliğinden hoşlanmamasının, onu RPG'lerden ayırmak için kasıtlı bir hareket olduğunu düşünüyorum, ancak itiraf etmeliyim ki, bu şişkinliğin bir kısmını aslında AC'nin bunu oldukça iyi yapması nedeniyle özlediğimi itiraf ediyorum. Peki.

Mülk satın almak, tüy toplamak ve bir suikastçı kardeşliğini yönetmek, Ezio'nun hareket alanına doku katan ana hikayeden basit, eğlenceli dikkat dağıtıcı şeylerdi ve Black Flag'in deniz gecekonduları hala şimdiye kadar tasarlanmış en iyi koleksiyon parçalarından bazıları. Basim olarak devam etmek ve Bağdat'ın her karışını taramak için daha fazla bahane istiyordum.

Mirage mükemmele o kadar yaklaşıyor ki bu sinir bozucu ama aynı zamanda cesaret verici. Hayal ettiğim forma tam bir dönüş olmayabilir, ancak üzerinde Assassin's Creed adını taşıyan en iyi gizlilik oyunu ve umarım Ubisoft, AC'nin bu yeni 'klasik' dalını üzerine inşa edilecek bir şey olarak görür. Bordeaux'nun başka bir vuruşla neler yapabileceğini görmeyi çok isterim - ve umarım parkur geliştirmek, başka bir harika şehir inşa etmek ve belki de savaşla ilgili her şeyi yeniden düşünmek için daha fazla zaman.

On yıl sonra ilk kez Assassin's Creed için heyecanlıyım ve bu iyi hissettiriyor.

Assassin's Creed Mirage, umduğum gibi zafere muzaffer bir dönüş değil, ama iyi bir ilk hamle.